We aten prei-kerrie ovenschotel. Heeeerlijk. Vond Pinda ook. Die vertelde dat ze het lekker vond.
Waarschijnlijk dat ze daarom er zo lang over deed, ze koesterde elk hapje.
Ze kauwde langzaam en langzamer. We propten de laatste hap erin en vertelden haar dat ze pas van tafel mocht als ze haar mond leeg had.
Na een dagje met elke halve minuut “mama…” te horen hadden we rust. Heerlijke rust. Bijna eindeloze rust.
Na een kwartier kwam aan de rust een eind want, hoera, ze had haar mond leeg!
Hutsefluts 