Gisteren zit ik tegen mr. Big terwijl we skypen op te scheppen over hoe goed het gaat met Pinda en het slapen en hoe trots ik ben op haar. Terwijl ik dat zei zat ze naast mij. Fout natuurlijk. Het naar bed gaan ging zoals gewoonlijk en er was helemaal niets aan de hand. Ik zit zo’n kwartiertje beneden, zelfvoldaan te zijn, en ik hoor een angstaanjagend gegil van boven komen. Huilen, huilen en huilen en niet stoppen natuurlijk.
Vanochtend stonden we allebei moe op. Tenminste, ik durfde dat wel toe te geven, Pinda niet hoor. Die was niet moe, die was “jekke wakke mama, ikkuh ben niet moe” Maar de hele tijd lag ze zo tv te kijken.
Ze ging vanmiddag even slapen en ik ook. Lekker.
Hutsefluts 
Mischien mist ze gewoon haar pappa.Mocht dat zo zijn dan is morgen alles
hopenlijk weer normaal!!
Liefs,
Opa H en Oma J.
xxxxxxxxxxxxxx