Twee! Grote kerel dat Koos is! Twee jaar alweer. Al was meneer daar niet zo van gecharmeerd bij het ontwaken gisteren, hij schudde heel hard nee toen we vroegen of hij jarig was. En denk maar niet dat hij twee vingertjes wil laten zien als je vraagt hoe oud hij is. De terrible two periode is aangebroken laten we maar zeggen.
Stilstaan is er niet meer bij
Praten doet Koos trouwens haast niet. O, hij kan het wel hoor. Als je vraagt wat hij wil eten dan zegt hij ‘ijs’. En als hij in een goede bui is herhaalt hij zonder problemen woorden als auto, boom, bal, paard, koe, bloem, fiets enzovoorts maar uit zichzelf praten is iets wat hij niet zo belangrijk vind. Hij roept heel hard ‘mama’ als hij aandacht wil maar vertikt het om papa te zeggen. Hij kan op de voordeur bonken en roepen ‘la me lelin’ maar zegt geen ja en zelden nee want dat kan hij ook hoofdschuddend/knikkend af. Als hij drinken wil dan krijg je zijn tuitbeker in de handen gedrukt en als je dan net doet of je niet weet wat hij wil dan krijg je de tuitbeker naar je hoofd gegooid. Als ik zeg dat hij zelf iets moet doen dan roept hij heel hard ‘mama, doejij’ maar doei zeggen is niet stoer schijnbaar, hij zwaait wel. Volgens mij is hij stiekem ook al zindelijk, zou me niets verbazen zo eigenwijs als hij is.
Hij is een echte jongen. Vrachtwagens, tractors, maaimachines, graafmachines, allemaal is het geweldig. En my little pony vind hij ook geweldig ‘gohf’ zegt hij dan (gaaf). Elke pop krijgt een kusje en wordt daarna met vaart door de kamer gegooid want met alles moet gegooid worden. Onze vloer heeft in twee jaar Koos meer deuken opgelopen dan in 6 jaar Pinda bij elkaar. Onze buggy was in prima staat maar begint nu af te takelen door zijn sloopwerkzaamheden. Het spiksplinter nieuwe fietszitje mist ineens een voetensteun omdat die finaal afbrak terwijl hij aan het stampen was erop. Hij kan ineens een kussen en een deken pakken en het zich heerlijk makkelijk maken op de poef om tv te kijken. Hij kan bouwen met duplo met meer geduld dan je bij zo’n wildebras zou verwachten. Hij klimt overal op maar durft er niet meer af zodat ik hem steeds moet redden als hij hoger dan 20 centimeter van de grond is. Hij kan oneindig veel kusjes geven en knuffels. Hij accepteert helemaal niets van zijn zus, alles gaat gepaard met slaan en gillen als hij vreest dat zij hem tegenhoudt (en aangezien ze zich de rol van mama II heeft toebedeeld is dat een gegronde vrees geworden). Maar owee als Pinda ziek is, of verdrietig, of pijn heeft. Dan is hij meestal de eerste die haar een kusje, aai of knuffel geeft. En hij waakt ook echt over haar als ze ziek is, wil zijn drinken delen en haar voeren.
Hij viert elke avond feest in zijn bed. Regelmatig horen wel rond een uur of 9 nog gezang uit zijn kamer komen. Als wij om de hoek kijken als wij naar bed gaan dan ligt hij ook altijd op de kop, ondersteboven, bovenop de dekens, overdwars en helemaal uitgeteld te slapen, de speen is vaak uit bed gegooid en popje zit in zijn hand. Hij luistert verbazingwekkend goed voor een tweejarige als we buitenshuis zijn, blijft in de buurt van mij en haalt nog niet de hele winkel overhoop. Niet dat ik niet regelmatig moet waarschuwen hoor, maar toch. Hij heeft nog steeds een voorkeur voor dames met donker haar en het liefst een getinte huidskleur. Hij wikkelt iedereen om zijn vinger met die diepbruine ogen, als je daarin kijkt zie je zelfs die heerlijke flaporen niet meer. Die kunnen trouwens helemaal dubbel, als er teveel lawaai is pakt hij de bovenkant van zijn oren en vouwt ze naar binnen. Het lijkt wel gisteren dat hij geboren is maar het voelt alsof hij er altijd al geweest is!
Hutsefluts 