Rode baby’s

Pinda heeft ook weer een baby in haar buik. Een rode dit keer. Maar als ze naar bed gaat of buiten gaat spelen haalt ze wel even de baby eruit want dat is onhandig (vind mama ook soms…)

Verplicht rustpuntje

Grote vooruitgang is er geboekt deze week en vooral dit weekend in het kamertje van Koosje. Mr. Big vertrekt volgende week naar de VS voor een cursus en had zichzelf voorgenomen om het zo ver mogelijk af te krijgen, het kamertje is al bijna helemaal klaar! We kochten een nieuwe tweedehandse commode voor een leuk prijsje, de oude ging naar zolder en doet voortreffelijk dienst als mijn kniptafel, een commode heeft natuurlijk precies de goede hoogte om staand aan te werken. De kamerindeling werd omgegooid, en het oogt allemaal veel ruimer. De hele kamer is voorzien van plinten. Het wandkastje boven de commode hangt, de verlichting eronder werkt. En mr. Big heeft van de inham al bijna helemaal een kast gemaakt. Die kast moet nog wel geschilderd worden, maar dit was echt het grootste werk, met kapotte boren en een boorkop die afbrak in het gat in de muur en te grote pluggen en te kleine schroeven en alles dat ineens mis ging aan het eind. Maar het ziet er erg mooi uit!

Maandag had ik in de planning om een beetje op te ruimen en foto’s te maken voor hier maar Pinda zorgde voor een verplicht rustpuntje daarin. Mr. Big haalde haar met flinke koorts uit bed vanochtend. En dan wil ze alleen maar bij mama liggen. Dus ik lig ook. Er zijn ergere dingen te verzinnen dan de dag knuffelend op de bank te liggen met je kind… Gelukkig is het nu woensdag, ben ik nog geen steek verder met het maken van foto’s van de babykamer maar is Pinda al wel weer aan de betere hand. En dankzij internet is er wel weer stof besteld voor het dekentje voor Koosje! (nu maar heel hard hopen dat de kleuren in het echt zo zijn als in mijn hoofd…)

Prinses op de erwt

Buiten spelen? Ja!

Krijten met mega stoepkrijt? Ja!

Op de harde en nog koude grond zitten? Nee!

Ik vermoed dat ze een beetje op mij lijkt… Ook niet even geestdriftig om in te leveren op comfort.

Vooruitgang?

Kamertje van Koosje, de deur kan net open met die grote commode erin. Het is dus een klein kamertje (en een grote commode).

Het werk in het kamertje voor Kleine Koos vordert gestaag. Iets te gestaag naar mijn mening, maar dat heeft misschien niet met het tempo van klussen te maken maar met mijn ongeduld. Ik kan er nu eenmaal niet tegen dat er een droogtijd bestaat voor dingen als stucwerk, behangplaksel, muurverf en lak. Ik vind het zo stom dat ik als ik klaar ben met het lakken van het kozijn niet meteen de tweede laag erop kan smeren. Gewoon zo ineens doorgaan. Of nog beter, ik snap niet dat verf niet ineens kan dekken over de oude laag. Ja ik snap het wel maar ik accepteer het gewoon niet. Er was dus veel gegrom van mijn kant toen de tweede laag ook niet helemaal lekker eruit zag na aanbrengen.

Kamertje Pinda

Maar de muren zijn nu bijna klaar, er zitten nog wat bijwerkpuntjes langs de randjes, de deur is voorzien van laag twee, krijgt morgen laag drie, het deurkozijn krijgt morgen laag twee (ik durfde het niet aan om de deur eruit te tillen met al die bijna perfect afgewerkte muren eromheen) de vloer ligt erin. De plinten moeten we nog naar kijken. De deur voor de nog te maken inbouwkast is aanwezig, nu nog uitvogelen hoe we die deur erin zetten. Die deur moet dan nog wel geverfd worden met vast en zeker ook weer drie lagen lak. En dan nog, de commode staat! En neemt meteen de hele kamer in beslag. het past voor geen meter, gewoon veel te groot.

Kamertje Pinda tegenover haar bed waar eerst de commode stond (die witte plaat wordt nog grijs gelakt)

Marktplaats wordt nu afgespeurd, een kleinere commode is gevonden maar de eigenaar speelt mij uit tegen andere bieders (zijn goed recht maar vervelend) en ik sta te springen van ongeduld om te beginnen met inrichten! Als troost ben ik maar met Pinda’s kamertje aan de slag gegaan, die nog niet helemaal gezellig was en overvol wegens alweer diezelfde commode die nu maar heftig in de weg staat in de babykamer.

Pinda’s verzameling (een deel)

 Het blauwe kastje aan de muur was een miskoop. Die was bedoeld voor in de gang om onze verzameling schelpen in uit te stallen. Na met de verkoper afgesproken te hebben en een flinke rit gemaakt te hebben zag ik het kastje in levende lijve. En zag ik ook dat een meter toch wel groot was. Maar het was te laat, ik was verliefd op het kastje. Mr. Big keek mij al aan met een schuin oog maar laadde het kastje toch in, ik betaalde € 30 en was blij. Lang verhaal ‘kort’, het kastje paste natuurlijk niet, werd op zolder gestald terwijl mr. Big aandrong op opnieuw plaatsing op Marktplaats, ik was nog steeds verliefd en hoopte dat de gang spontaan groter zou worden, ik werd zwanger, Pinda moest van kamer wisselen en de babymeubels afstaan waardoor ik enige tijd geleden al een plekje in gedachten zag voor het kastje, tijdens het pakken van klusmateriaal op zolder viel het kastje ook nog eens op de rug van mr. Big en scheelde het een haartje of het kastje was brandhout en gisteren riep ik (alsof ik het ter plekke bedacht) ‘als we nu daar het kastje hangen?’  wijzend naar de kale plek in Pinda’s kamer. En zelfs mr. Big vind hem nu leuk!

Samenzwering

Mijn blog en mijn buik communiceren met elkaar, ik ben er zeker van. Ben ik even niet aanwezig op mijn blog krijg ik zulke harde buiken dat ik weer op de bank beland en dus kan bloggen. Echt waar hoor, ik probeer wel van mijn internetafhankelijkheid af te komen maar mijn buik wil niet! We hadden een leuk half weekje weg in Drenthe, zonder foto’s van het huisje helaas (pahhaap, stuur je wat door?) met wel 7 geziene hertjes, een hele dierentuin vol beesten en een stuiterend Pindaatje.

Want die was ineens non stop in het gezelschap van haar opa, oom en tante. En dan voornamelijk haar oom. Nadat die weg was kreeg opa weer aandacht en pas nadat wij thuis waren kregen wij weer wat aandacht. Aan haar rangorde valt niet te tornen, in de dierentuin pakte ze per ongeluk mijn hand, om daarna te zien dat opa wat verderop liep, mij heel snel los te laten en naar opa’s hand te rennen want ‘opa is de liefste’. Opa werkt helaas ook een beetje gezagondermijnend dus woensdag en donderdag moest ze van ons vroeg naar bed.

Donderdag ging ik voor controle naar de gyneacoloog en na een uitloop van 45 minuten (in de ochtend al) was ik eindelijk aan de beurt. Mijn gyn is erg leuk, en neemt veel tijd voor je vandaar die uitlooptijden. Ik werd weer getrakteerd op een echo en heb er zelfs nog 4 in het vooruitzicht! Allemaal groeiecho’s met medische noodzaak maar dit is echt het voordeel van zwanger zijn met diabetes! Twee echo’s zijn weer uitgebreide echo’s op het ziekenhuis. Koosje deed het voorbeeldig allemaal. Was wel erg aan het bewegen waardoor de meting niet ineens lukte en we langer moesten kijken (och wat jammer) maar alle gegevens zijn binnen, 634 gram met een hoofd en buik binnen de norm maar tegen de bovenlijn en beentjes binnen de norm maar tegen de onderlijn. Die benen zijn wel sterk ondanks dat ze iets korter zijn, die groeien nog wel bij. Of niet, dan zitten er in verhouding kleinere beentjes aan, heeft mr. Big ook.

Thuis aangekomen bedacht ik me ’s middags dat ik wel een beginnetje kon maken met het schilderen van de babykamer. De stucadoor was de week ervoor geweest, mr. Big had ondertussen voorgestreken en behangen en nu wilde ik ook wat doen! Na één muur nam ik een pauze om meteen harde buiken te krijgen. Zo erg had ik ze nog niet eerder gehad, ik had al wel aan de gyn gemeld dat ik er flink wat heb gehad maar zolang ze niet regelmatig waren was er niets aan de hand, en deze waren wel regelmatig. Na een uurtje hangen in bad ging het gelukkig een stuk beter en ik ga maar eens wijs doen en hou vandaag ook maar een beetje rust. De kinderkamer komt wel, alle spullen ervoor zijn in huis, de verf en lak ligt klaar, het laminaat is in huis de meubels hadden we al van Pinda en mr. Big vind het stiekem erg leuk om te klussen aan de kamers van zijn kinderen. Nu wacht mij nog de grote taak van het geboortekaartje uitzoeken, of tenminste een voorselectie maken. Want eigenwijs als ik was had ik al een paar proefkaartjes besteld op mijn gevoel van het geslacht van Koosje… bleek ik het even fout te hebben! En dat terwijl ik het bij anderen altijd goed heb. Echt altijd. Maar hormonen doen blijkbaar toch wel wat met je…

Rustgevend dekentje

De laatste tijd beginnen de harde buiken een beetje te komen, dus zit ik iets vaker. Doe ik anders nooooooit. En al zeker niet met een haakwerkje. Maar het is wel ‘fijn’ dat ik een excuus heb ‘nee schat, ik heb je blouse nog niet gestreken, ik moest rust houden voor het welzijn van je kind’ of ‘stofzuigen? Nee sorry, zulke harde buiken doe jij dat even?’  Haha, valt allemaal reuze mee hoor, maar ik zit wel iets meer dan voorheen om erger te voorkomen.

En toen zag ik ineens een wafelhaakpatroon waar ik helemaal verliefd op werd. Het komt van hier. Maar de tutorial klopte niet helemaal bij het plaatje (zie de onderste teksten) en ik deed het natuurlijk ook weer eens anders dan beschreven. Ik begin een deken nooit met een kettingsteek, ik gebruik de no-foundation opzet. Ideaal want die rekt wel mee terwijl de kettingsteek niet meerekt. Omdat ik op die manier begon, en bij rij twee aan de achterkant begon met het wafelen, haakte ik één stokje bovenop een stokje van de vorige rij en twee achterlangs. Dit klinkt raar, maar als je de originele tutorial leest dan snap je het wel. De hele deken bestaat uit stokjes.

En voor iedereen die nu ineens denkt dat Koosje dan een jongetje moet zijn vanwege de kleuren in deze deken, laat je daar niet door leiden! Het zijn gewoon mijn lievelingskleuren plus geel en het wordt een deken voor op de bank. Gewoon voor mijzelf dus. Ik zeg het maar even.

Maar nu de deken steeds groter wordt, kom ik er achter dat ik de achterkant eigenlijk veel mooier vind, wat denken jullie?

Woensdagmiddagvrij

Vandaag kwam ze huppelend uit school. ‘Wat wil je doen vanmiddag’ vroeg ik. Het antwoord; koekjes kopen en eten en televisie kijken. En achja, waarom ook niet!

Dus werden er koekjes op de kop gegeten terwijl er ontspannen tv gekeken werd…

Schoolverdoemenis

Één van mijn schoonzussen zei ooit ‘ik ben geen moeder die het erg vind dat er geen school is, ik vind het wel gezellig’. Toen dacht ik al; ik ook! Niet dat Pinda toen al naar school ging maar ik wist toen al dat ik me precies zo zou voelen. 17 januari begon Pinda aan haar schoolcarriere en deze week is er voor het eerst vakantie. Daar was ze het in den beginne niet zo mee eens, maar juf zei toch echt dat zij ook vakantie ging houden dus Pinda moest ook maar. Maandag gingen we naar de bios, dinsdag samen boodschappen doen net zoals voordat school in beeld kwam en woensdags was er een ziekenhuisafspraak voor mij en een winkelochtendje daarna.

We liepen hand in hand door de stad. We keken naar de draaimolen, erin wilde ze niet maar kijken wel. Ze zag als eerste dat de meneer van de stofjes er niet was. We pasten gezellig samen in het net te krappe pashokje kleding, waarbij ze het niet kon laten om mij te kietelen en luidkeels te verkondigen dat ik zo toch wel heel bloot was en dat mijn ‘ding voo je bosten’ wel erg groot was. We aten bij de Hema poffertjes (zij)

en dronken een icecoffee wat meer een milkshake was en waar iets meer koffie in had mogen zitten maar toch lekker (ik).

 We hadden het gezellig.

Ze kletste honderduit. Ze had bij de diabetesverpleegkundige een tasje gekregen met post-it papiertjes erin en iedereen moest dat zien. Ze kreeg van mij een nieuw t shirt en een nieuwe trui wat geen verwennerij was maar pure noodzaak. Ze knuffelde mij onder het lopen. Ze kreeg zomaar een flesje bellenblaas bij de Hema van de kassamevrouw en liep daarna glimogend rond met de bellenblaas in haar hand. Ze wees naar de paaseitjes en moest toch echt wel even heel duidelijk maken aan mij dat die echt wel heel erg lekker waren. We moesten nog voor gel langs de kapper en madam kreeg zowaar een lolly, de terugweg naar huis was meteen stil wegens diezelfde lolly in haar mond. We hadden het leuk. We hadden het gezellig. Ik dacht nog dat elke dag gewoon vakantie moest zijn.

Ik pakte thuis alles uit, zette mijzelf even neer om meteen weer geknuffeld te worden door Pinda. Die vertelde ‘mama ik vond het zoooo gezellig vandaag’ en voor ik uiterst gelukkig op een wolkje kon gaan zweven voegde ze eraan toe ‘maah mag ik mohgen wee’ naa’ sjool?’

Blijkt dat ik een moeder ben die het niet erg vindt als de kinderen vakantie hebben. Heb ik een kind dat vakantie erg vindt!